Σκοτεινέ μου φίλε, χαίρομαι πολύ που μου κάνεις αυτή την ερώτηση. Απ' ό,τι φαίνεται, διψάς να μάθεις το μυστικό το δικό μου μα και άλλων εκλεκτών πολεμιστών της ζωής, το μυστικό, λέω, που μας έκανε ικανούς να μπορούμε να αντιστοιχήσουμε ευθέως το μήκος (σε εκατοστόμετρα) της τριχοφυίας του προσώπου μας με τον αριθμό ωρών συνεχούς ικανοποίησης που μπορούμε να προσφέρουμε σε έναν ανδ... γυναίκα.
Πρέπει να σε προειδοποιήσω πως το μονοπάτι ίσως να είναι δύσβατο και ίσως να μην τα καταφέρετε όλοι μέχρι το τέλος.
Πρέπει να σε προειδοποιήσω! Ο μπροστά σου μπορεί να έχει αέρια και θέσεις δεν αλλάζουμε! Τελείωσε!
Πρέπει να σε προειδοποιήσω πως άπαξ και γίνεις ένας εραστής τέτοιας κλάσεως, με μια πειστική και σφριγηλή τριχοφυία προσώπου (Τ.Π.), σιγά σιγά η πράξη του έρωτος, αυτό το θεσπέσιο και ανομολόγητο κρυφό δεδομένο μυστικό, το κοινό σε όλους μα και σε κανέναν, αυτό το πετάρισμα και θάψιμο σε αλάνες των παιδικών χρόνων και χρυσαφιές αμμουδιές με αγριοκάτσικα που μασουλάνε σερβιέτες και κουτάκια παραδίπλα, ίσως αρχίσει και χάνει τη γοητεία του. Ίσως ακόμα και να μετατραπεί σε μια διαδικασία επαναληπτική και ανούσια, σαν τη δουλειά στα αλατωρυχεία ή το κόψιμο του ποτοκαλιού πριν το στύψεις.
Σε ρωτάω, έχεις αναλογιστεί τις συνέπειες;
Έχεις αναρωτηθεί πως θα φαντάζει ο τωρινός σου έρωτας μετά από εκατοντάδες και χιλιάδες διεισδύσεις και πεολειχίες;
Και με τι δικαίωμα αυτή η μαλακισμένη σου δίνει διαταγές όχι απλά για την εμφάνισή σου, μα και για την Τ.Π. σου από πάνω; Είναι δύο μήνες αρκετοί για να παρατήσεις κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, για να κάνει ο ανδρισμός και η ατομικότητά σου πτερά και να πετάξουν τσίου τσίου από το παράθυρο; Μήπως σε έχουνε πιάσει λίγο μαλάκα;
Μια ζωή θέλουμε να κλάσουμε, απεγνωσμένα θέλουμε να κλάσουμε, μια ζωή περπατάμε και ξαπλώνουμε δίπλα και πάνω σε άλλους και θέλουμε μόνο να κλάσουμε κι όταν η στιγμή έρθει που δυνάμεθα να κλάσουμε, δεν κλάνουμε. Δεν κλάνουμε εκείνη τη μοναδική στιγμή, τη στιγμή κατά την οποία οι συνθήκες ήταν ιδανικές γι’ αυτό, τη στιγμή αυτή που θα μπορούσε κανείς να πει πως την περιμέναμε μια ζωή δεν την εκμεταλλευόμαστε και καταριόμαστε μετά τον εαυτό μας, μισούμε τον εαυτό μας γιατί αυτή τη μοναδική κρίσιμη χρονική στιγμή δεν επιτελέσαμε το καθήκον μας ως προς τον εαυτό μας και τον κόσμο, δε φανήκαμε αντάξιοι των περιστάσεων. Δεν καταφέραμε το μοναδικό πράγμα που αληθινά χρειαζόταν να καταφέρουμε, το μοναδικό άξιο και ουσιαστικό στόχο που βάλαμε ποτέ τον καταστήσαμε ανέφικτο εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας και γι’ αυτό μισούμε και θα μισούμε για πάντα τους εαυτούς μας.
Ελπίζω να σε βοήθησα.
