Συμφωνώ σε μεγάλο κομμάτι με αυτά που λέτε, όμως έχω μια ένσταση-απορία. Προσωπικά, θεωρώ τη μουσική αυτή (ας την πούμε κλασσική για να καταλαβαινόμαστε, και όχι την κλασσική στο χρονικό πλαίσιο της) την κορυφή της μουσικής, τόσο σε νόημα, μουσικότητα και δεξιοτεχνία (ειδικότερα για την σύγχρονη κλασσική-μινιμαλιστική κιθαρίτσα). Το ερώτημα μου είναι το εξής: αν κάποιος έχει φτάσει στο σημείο στα τριάντα του να έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται και να απολαμβάνει paganini or w/e, δε θα φτάσει σε έναν πώς να τον πω μουσικό κορεσμό όταν μεγαλώσει; Το στερεότυπο που αναφέρεις Ορεστη με τους 50αρηδες και την κλασσική δεν είναι τυχαίο. Για να καταλήξεις να ασχοληθείς με την κλασσική, θεωρώ αναγκαία προϋπόθεση να περάσεις από όλα τα στάδια: ροκάς, φανκάς, μπλουζάς, άντε και dubohipsteroelectroνικάς που είναι και τση μοδός.
Δε λέω ζβ ότι σε έχω για ψευτοδιανοούμενο ή philistinist επειδή την έχεις ψάξει την ιστορια, ίσα ίσα μαζί σου. Απλώς, μου κάνει εντύπωση, μάλλον επειδή δεν το βλέπω συχνά, πως άτομο στην ηλικία σου τη βρίσκει με νοκτούρνια και φούγκες και απορρίπτει/αδιαφορεί για συγκροτήματα τύπου muse, που επηρεάζονται από την κλασσική και σε θέμα μουσικότητας που αναφέρεις, είναι σε υψηλό αντικειμενικά επίπεδο, ενώ συνδυάζουν και στοιχεία της σημερινής σύγχρονης μουσικής τεχνολογίας.
α, το παράδειγμα με την ορθογραφία και το συντακτικό είναι άτοπο ;ρ. Δεν είναι επίδειξη να κάνεις κάτι σωστά ούτε σωστό να κάνεις κατι λαθος just to go with the flow.
Το παράδειγμα με την ορθογραφία το έθεσα για να καταδείξω το
philistinism, το οποίο δεν το είπα για εμένα. :Π
Πως αντιλαμβάνεσαι την "ικανότητα να αντιλαμβάνεται και να απολαμβάνει"; Όσο για τον κορεσμό, είναι άτοπη ανησυχία. Προσωπικά, έχω πράγματα που ακούω εδώ και 15-20 χρόνια (ακούω από μικρός μουσική) και συνεχίζω να τα ακούω ακάθεκτος και να τα ξανα-ανακαλύπτω. Για την κλασική μουσική και μόνο, δε θα φτάσει μια ζωή για να καλύψω εις βάθος ό,τι θα ήθελα. Άλλωστε, υπάρχει καταγεγραμμένη μουσική για 9999 ζωές.
Έχω περάσει αρκετά χρόνια κατά τα οποία έψαχνα μανιωδώς ό,τι καινούριο έβγαινε σε διάφορα παρακλάδια του ροκ, έχω ακούσει ουκ ολίγη τζαζ, blues και αρκετή ηλεκτρονική και παίζω μουσική εδώ και κάμποσο καιρό. Αν όμως δεν είχα ακούσει και παίξει τίποτα πέρα από bach και handel, δεν καταλαβαίνω γιατί θα ήταν παράξενο. Τους muse, για να απαντήσω συγκεκριμένα, μια χαρά τους ξέρω, είχα ακούσει τότε τα 2 πρώτα τους album και τους είχα δει και live, αν δεν απατώμαι, το γάμησέ τα. Απλά δε με κράτησαν και άρχισαν να με αφήνουν όλο και πιο αδιάφορο (πούστη καράφλα). Όσο για την τεχνολογία, δε σημαίνει τίποτα από μόνη της.
Τέλος, που στηρίζεις το οτί για να ακούσει κάποιος κλασική μουσική, πρέπει να ακούσει πρώτα "ροκ" (ροκ/funk/blues ταυτίζονται, μέσες άκρες, σε στόχους, ύφος και μορφολογία); Είναι σα να μου λες πως για να διαβάσεις κλασική λογοτεχνία πρέπει να διαβάσεις πρώτα σύσσωμη την παραγωγή των τελευταίων χρόνων, σαβούρα, αδιάφορη και αξιόλογη.
Υπάρχουν λόγοι που κάποια πράγματα λέγονται κλασικά και είναι μάλλον πιο συγκεκριμένοι απ' ό,τι πιστεύεται.
