Μικρές "καθημερινές" ανέκδοτες ιστορίες από ww2

[CaliCo_JaCk]

Michael Wittmann: WAFFEN SS "Tanks" 1/5

σας παρουσιάζω σήμερα,τον Michael Wittman,έναν από τους πιο διάσημους "κυνηγούς αρμάτων" που έδρασαν ποτέ.

Θρίαμβος και θάνατος στη Νορμανδία

13 Ιουνίου-8 Αυγούστου 1944



OΤΑΝ ΣΤΙΣ 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 ΜΙΑ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΥΠΕΡΦΑΛΑΓΓΙΣΕ ΤΟ ΑΦΥΛΑΚΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, Η ΜΟΝΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ ΕΦΕΔΡΕΙΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ TIGER ΤΟΥ ΥΠΙΛΑΡΧΟΥ SS ΜΙΧΑΕΛ ΒΙΤΜΑΝ. ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΡΙΑΜΒΟ ΤΟΥ, ΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΙΧΜΗ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ. ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΒΡΙΣΚΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΚΑΘΗΛΩΝΕ 600 ΣΥΜΜΑΧΙΚΑ ΑΡΜΑΤΑ…

Μέχρι τις 11 Ιουνίου 1944 οι απόπειρες των Βρετανών να διασπάσουν την σθεναρή γερμανική άμυνα μπροστά από την Καν είχαν αποτύχει. Ο στρατηγός Μοντγκόμερυ αποφάσισε να διακόψει τις μετωπικές επιθέσεις στην περιοχή του Τιγύ-Συρ-Σελ και του Λινζέβρ, όταν ξαφνικά αντελήφθη ότι του παρουσιαζόταν μία πολύ καλύτερη, και ίσως αναίμακτη λύση, η οποία θα μπορούσε να τον οδηγήσει πολύ ταχύτερα στον αντικειμενικό του σκοπό: μόλις 10 χλμ στα δεξιά του το αριστερό πλευρό της Μεραρχίας Τεθωρακσιμένων “Lehr” κειτόταν εκτεθειμένο και αφύλακτο! Με την 50η Μεραρχία Πεζικού να κρατά εμπλεγμένη την μεραρχία “Lehr”, το μόνο που χρειαζόταν ήταν μία ταχυκίνητη μεραρχία η οποία, παρακάμπτοντας την γερμανική άμυνα, θα επιχειρούσε έναν μεγάλο κυκλωτικό ελιγμό προς τα δεξιά και θα εμφανιζόταν αιφνιδιαστικά στα νώτα του 1ου SS Σώματος Τεθωρακισμένων. Το σχέδιο της αποκαλούμενης Επιχείρησης “Perch” ετέθη αμέσως σε εφαρμογή. Την εκτέλεσή του θα ανελάμβανε η 7η Μεραρχία Τεθωρακισμένων. Κινούμενη δυτικά, θα εισερχόταν στον αμερικανικό τομέα του μετώπου και κατόπιν θα προχωρούσε νότια, περίπου 12 χλμ πίσω από το γερμανικό μέτωπο. Τέλος, θα έστρεφε ανατολικά για να καταλάβει το στρατηγικής σημασίας χωριό του Βιλλέρ-Μποκάζ και το Ύψωμα 213 το οποίο δέσποζε της περιοχής. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο δρόμος ήταν ορθάνοικτός – 20 χιλιόμετρα στα βορειοανατολικά βρισκόταν η Καν και η γαλλική ενδοχώρα. Ο Μοντγκόμερυ δικαιολογημένα πίστευε ότι η επιχείρηση αυτή «…θα μπορούσε να είναι η κρίσιμη καμπή όλης της μάχης» στη Νορμανδία.

Στην αντίπαλη πλευρά, ο στρατηγός SS Γιόζεφ «Ζεπ» Ντήτριχ (Josef “Sepp” Dietrich), διοικητής του 1ου SS Σώματος Τεθωρακισμένων, αν και αγνοούσε τα βρετανικά σχέδια, αντιλαμβανόταν πολύ καλά τον κίνδυνο που διέτρεχε το αριστερό του πλευρό. Ήδη κυκλοφορούσαν φήμες για μία ισχυρή βρετανική διείσδυση σε εκείνο το σημείο. Το ενδεχόμενο μίας υπερφαλάγγισης της Μεραρχίας “Lehr” θα μπορούσε να επιφέρει την άμεση κατάρρευση ολόκληρου του μετώπου στην ευρύτερη περιοχή της Καν. Οι εφεδρείες του είχαν εξαντληθεί και δεν διέθετε ούτε καν έναν λόχο πεζικού για να καλύψει το κενό. Αυτό το καθήκον είχε ανατεθεί στην 2η Μεραρχία Τεθωρακισμένων, η οποία όμως, εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ακόμα καθ’ οδόν προς το μέτωπο. Τα πρώτα τμήματά της δεν αναμένονταν να αφιχθούν εκεί πριν την 14η Ιουνίου και δεν θα ήταν έτοιμα να αναλάβουν δράση πριν την 15η το νωρίτερο. Η πλησιέστερη μονάδα εκείνη τη στιγμή, η οποία έσπευδε προς ενίσχυσή του, ήταν η 101η Επιλαρχία SS Βαρέων Αρμάτων, η οποία θα κατέφθανε το πρωί της 13ης, αλλά ακόμα κι αυτή ήταν μόνο κατ’ όνομα επιλαρχία: ξεκινώντας την πορεία της προς το μέτωπο στις 7 Ιουνίου η μονάδα είχε δεχθεί επανειλημμένες επιθέσεις Συμμαχικών μαχητικών, οι οποίες είχαν μειώσει την δύναμή της από 45 σε 14 άρματα – αριθμός μηδαμινός για να κλείσει ένα ρήγμα 15 χλμ και ειδικά χωρίς την υποστήριξη πεζικού. Και ενώ ο χρόνος πίεζε τον Ντήτριχ, στις 12 Ιουνίου ξέσπασε: η μεγάλη κρίση: η Αμερικανική 1η Μεραρχία Πεζικού κατέλαβε το Κωμόν και η Βρετανική 7η Μεραρχία Τεθωρακισμένων ξεκινούσε μία βαθιά διείδυση πίσω από τις γερμανικές γραμμές, κατευθυνόμενη προς το Βιλλέρ-Μποκάζ(θυμήζει κάτι? )…
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ “PERCH”



Η βρετανική προέλαση είχε ξεκινήσει στις 16.00 της 12ης Ιουνίου, συναντώντας μία μικρή εστία αντίστασης γερμανικών αντιαρματικών και πεζικού κοντά στο Λιβρύ. Όταν η εστία αυτή εκκαθαρίστηκε η ώρα ήταν 22.00 και ο διοικητής της μεραρχίας, υποστράτηγος Ρόμπερτ Έρσκιν (Robert Erskine), αβέβαιος για τις εχθρικές δυνάμεις που βρίσκονταν μπροστά του, αποφάσισε να συνεχίσει την προέλασή του με το ξημέρωμα της επομένης. Στις 05.30 της 13ης Ιουνίου η τεράστια φάλαγγα αρμάτων και οχημάτων ξεκίνησε πάλι, τηρώντας αυστηρή σιγή ασυρμάτου. Την αιχμή της επίθεσης κρατούσε η 22η Ταξιαρχία Τεθωρακισμένων του Ταξίαρχου Ουίλλιαμ Χιντ (William Hinde), ή «Τρελούτσικου» (“Looney”), όπως τον αποκαλούσαν οι άνδρες του, γνωστού για την επιθετικότητα, την τόλμη και την πεποίθησή του να διοικεί από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Η ταξιαρχία του αποτελείτο από 137 Cromwell, 28 Sherman Firefly, 22 Stuart, 23 αυτοκινούμενα πυροβόλα, 24 αναγνωριστικά οχήματα, δύο τάγματα πεζικού και μία πυροβολαρχία αντιαρματικών – μία συνολική δύναμη τουλάχιστον 200 αρμάτων μάχης και μεγάλου αριθμού ελαφρών τεθωρακισμένων, αναγνωριστικών οχημάτων, αυτοκινούμενων πυροβόλων, αντιαεροπορικών, αντιαρματικών και πεζικού. Πίσω από την 22η Ταξιαρχία Τεθωρακισμένων ακολουθούσε η υπόλοιπη μεραρχία.
Στο μεταξύ τα πρώτα Tiger της 101ης Επιλαρχίας SS Βαρέων Αρμάτων είχαν αρχίσει να καταφθάνουν στην επαπειλούμενη περιοχή. Στις 05.30 της 13ης Ιουνίου ο υπίλαρχος SS Μίχαελ Βίτμαν (Michael Wittmann), διοικητής της προπορευόμενης 2ης ίλης, παρουσιάστηκε στον Ντήτριχ και του ανέφερε την άφιξη της μονάδας του. Η ίλη του αριθμούσε μόλις πέντε άρματα και αυτή ήταν και η μοναδική άμεση εφεδρεία που διέθετε την παρούσα στιγμή ο Ντήτριχ για ασφαλίσει το αριστερό του πλευρό. Τα υπόλοιπα άρματα ακολουθούσαν και θα έφθαναν σύντομα.

πρελλούδιο

Γαλλία, 10 Ιουνίου 1944. Τα Tiger της 101ης Επιλαρχίας SS οδεύουν προς το μέτωπο. Ο Βίτμαν στέκεται στον πύργο του προσωπικού του άρματος “205”, το οποίο αντιστοιχούσε στον διοικητή της 2ης ίλης.

Για τους δύο άνδρες οι συστάσεις ήταν περιττές. Ο Ντήτριχ γνώριζε καλά τον Βίτμαν από το ανατολικό μέτωπο. Ανήκε στην παλιά του διοίκηση, την 1η SS Μεραρχία Τεθωρακισμένων “Leibstandarte” και εκείνη τη στιγμή, ήταν ο πιο διακεκριμένος και παρασημοφορημένος αρματιστής των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων. Στον λαιμό του έφερε τον Σταυρό των Ιπποτών μετά Φύλλων Δρυός, επιβράβευση για την καταστροφή 119 σοβιετικών αρμάτων πριν την άφιξή του στη Νορμανδία. Ο στρατηγός προχώρησε αμέσως στην ενημέρωση, εξηγώντας την κρισιμότητα της κατάστασης: οι Βρετανοί είχαν ξεκινήσει μία μεγάλη επίθεση τεθωρακισμένων από την περιοχή του Κωμόν με σκοπό να πλήξουν το εκτεθειμένο αριστερό πλευρό της “Lehr”, αλλά δεν υπήρχαν πληροφορίες γύρω από την δύναμη ή την παρούσα θέση του εχθρού. Το χωριό του Βιλλέρ-Μποκάζ και το Ύψωμα 213 ήταν σημεία ζωτικής σημασίας για τον έλεγχο της περιοχής. Το μικρό και άσημο αυτό χωριό βρισκόταν πάνω στην λεωφόρο Ν175, η οποία το συνέδεε απευθείας με την Καν. Ο Βίτμαν, με την συνηθισμένη τόλμη του, πρότεινε να διεξάγει ο ίδιος μία αναγνωριστική αποστολή στην περιοχή. Ο Ντήτριχ δίστασε στο άκουσμα της πρότασης, αλλά ο Βίτμαν του εξήγησε το σκεπτικό του: ακόμα κι αν γινόταν αντιληπτός, η παρουσία ενός μοναχικού Tiger δεν θα κινούσε τις υποψίες του εχθρού για τις πραγματικές προθέσεις των Γερμανών. Επιπλέον, εάν έπεφτε θύμα αεροπορικής επίθεσης –μία πιθανότητα η οποία άγγιζε τα όρια της βεβαιότητος στη Νορμανδία- θα έχαναν μόνο ένα άρμα και όχι πέντε. Οι επιλογές για τον Ντήτριχ ήταν ελάχιστες: εφόσον δεν υπήρχε διαθέσιμο πεζικό έπρεπε να ληφθεί άμεσα κάποιο μέτρο.
Στις 08.00, επιβαίνοντας στο Tiger “222” ο Βίτμαν κατευθύνθηκε προς την περιοχή του Βιλλέρ-Μποκάζ και πήρε θέση κάλυψης σε ένα βολικό αλσύλλιο που βρισκόταν λίγο νοτιότερα από το ΄Υψωμα 213. Από εκεί είχε μία καλή άποψη της περιοχής, με το χωριό στα αριστερά του και το ύψωμα κατευθείαν μπροστά. Το υπόλοιπο πλήρωμα αποτελούσαν ο βετεράνος πυροβολητής του, λοχίας SS Μπόμπυ Βολ (Bobby Woll) και κάτοχος του Σταυρού των Ιπποτών, ο γεμιστής Γκύντερ Μπολτ (Günter Boldt), ο ασυρματιστής Γκύντερ Γιόνας (Günther Jonas) και ο οδηγός, λοχίας SS Βάλτερ Μύλλερ (Walter Müller). Ξαφνικά, μέσα από την κάλυψη του δάσους, ο Βίτμαν είδε μία ατέλειωτη φάλαγγα βρετανικών οχημάτων κάθε τύπου να προχωρά κατά μήκος της λεωφόρου Ν175 προς την κατεύθυνση του υψώματος και της Καν. Ήταν η αιχμή της βρετανικής επίθεσης, η 4η Επιλαρχία “County of London Yeomanry” (4η “CLY”), μέρος της 22ης Ταξιαρχίας, εξοπλισμένη με άρματα Cromwell και M4A4 Sherman Firefly, ακολουθούμενη από ένα τάγμα της μηχανοκίνητης 1ης Ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων, με 14 ημιερπυστριοφόρα Μ3, υποστηριζόμενη από τρία ελαφρά άρματα Stuart M5A1. Η δύναμη είχε περάσει μέσα από το Βιλλέρ-Μοκάζ, είχε φθάσει στο Ύψωμα 213, δυόμισι χλμ έξω από το χωριό και τώρα θα σταματούσε για ένα μικρό διάλειμμα. Ο αντικειμενικός σκοπός της επιχείρησης βρισκόταν πλέον σε απόσταση αναπνοής: από το ύψωμα που βρίσκονταν, οι Βρετανοί μπορούσαν να ακολουθήσουν με το βλέμμα τους την μακριά λεωφόρο η οποία οδηγούσε κατευθείαν στην Καν, μόλις 20 χλμ ανατολικότερα. Η βρετανική διείσδυση είχε κλείσει τα ¾ ενός πλήρους κύκλου, φθάνοντας στα νώτα του γερμανικού μετώπου, χωρίς να συναντήσει την παραμικρή αντίσταση!
Οι στρατιώτες βγήκαν από τα οχήματά τους να ξεμουδιάσουν, να ανάψουν ένα τσιγάρο και να πιούν λίγο τσάϊ. Η 7η Μεραρχία Τεθωρακισμένων αποτελείτο από βετεράνους της Β. Αφρικής και της Ιταλίας, οι οποίοι είχαν έλθει στην Ευρώπη φέροντας μαζί τους το διάσημο υποκοριστικό «Αρουραίοι της Ερήμου», ένα αξιόλογο μαχητικό μητρώο, αλλά όχι και πολλά περισσότερα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των Sherman που χρησιμοποιούσαν σε εκείνα τα θέατρα επιχειρήσεων είχαν αντικατασταθεί από Cromwell –ένα ταχύ άρμα, αλλά με μικρή θωράκιση και πυροβόλο χαμηλής διατρητικότητας, ανίκανο να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μετώπου. Εκτός όμως από προβλήματα εξοπλισμού υπήρχαν και κάποια σημεία στην εκτέλεση του σχεδίου στα οποία δεν είχε δοθεί η απαραίτητη προσοχή. Ο διοικητής της 4ης “CLY”, αντισυνταγματάρχης Άρθουρ Κράνλυ (Arthur Cranleigh), βρισκόταν στο ύψωμα μαζί με τους άνδρες του και ανησυχούσε για την έλλειψη επαρκούς αναγνώρισης στο άμεσο μέτωπό του, αλλά ο Χιντ τον είχε πιέσει να συνεχίσει την προέλαση. Δυστυχώς, οι φόβοι του Κράνλυ σύντομα θα επιβεβαιώνονταν με τον χειρότερο τρόπο και οι άνδρες του θα διαπίστωναν ότι η Ευρώπη δεν ήταν Αφρική.
Το αλσύλλιο στο οποίο βρισκόταν καλυμμένος ο Βίτμαν απείχε μόλις 200 μ από την εχθρική φάλαγγα και είχε σαστίσει με το θέαμα που έβλεπε. Όπως θα έγραφε αργότερα στην αναφορά του:
«Ποτέ άλλοτε δεν είχα εντυπωσιασθεί τόσο από την δύναμη του εχθρού, όσο εκείνη τη στιγμή που παρακολουθούσα τα άρματα να κυλούν ανεμπόδιστα μπροστά στα μάτια μου. Κατάλαβα όμως, ότι κάτι έπρεπε να γίνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή και αποφάσισα να χτυπήσω».
Οχήματα και άρματα είχαν σταθμεύσει το ένα πίσω από το άλλο, σαν να βρίσκονταν σε παρέλαση, κατά μήκος ενός δρόμου, ο οποίος δεν άφηνε χώρο για ελιγμούς. Ο Βίτμαν συνειδητοποίησε ότι οι Βρετανοί είχαν παγιδευτεί μόνοι τους. Για έναν τολμηρό μαχητή όπως εκείνος, δεν υπήρχε παρά μόνο μία επιλογή: να επιτεθεί άμεσα με σκοπό να ανακόψει ή τουλάχιστον να καθυστερήσει την εχθρική προέλαση. Αν καλούσε ενισχύσεις θα έχανε πολύτιμο χρόνο και το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Η περίσταση απαιτούσε άμεσες ενέργειες και αντιδράσεις κλάσματος του δευτερολέπτου. Ενημέρωσε το πλήρωμά του για τον τρόπο δράσης και πήρε την δύσκολη απόφαση να επιτεθεί μόνος του. Η ώρα ήταν 08.35. Μέσα στα επόμενα λεπτά η Κόλαση θα άνοιγε τις πύλες της και θα ξεχυνόταν στο Ύψωμα 213.

ΟΟΥΝΙΝΓΚ ΕΠΕΤΑΙ

[CaliCo_JaCk]

η συνέχεια...

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΙΛΛΕΡ-ΜΠΟΚΑΖ

13 Ιουνίου 1944, 08.35 – 10.00

Αφήνοντας την κάλυψη του αλσυλλίου, το Tiger κατευθύνθηκε ολοταχώς εναντίον της εχθρικής φάλαγγας. Όταν είδαν το μοναχικό Tiger να οδεύει κατά πάνω τους, οι ανυποψίαστοι Βρετανοί αιφνιδιάστηκαν. Είχαν ελάχιστο χρόνο να αντιδράσουν και ακόμα λιγότερο για να φέρουν τα άρματά τους σε θέση κατάλληλη να αμυνθούν. Από απόσταση 80 μ η πρώτη βολή του πυροβόλου των 88 mm κατέστρεψε το Sherman που βρισκόταν τελευταίο στην φάλαγγα και η δεύτερη το ημιερπυστριοφόρο Μ3 που βρισκόταν στην κεφαλή της. Με αποκλεισμένες τις δύο οδούς διαφυγής, η φάλαγγα βρισκόταν τώρα εγκλωβισμένη κατά μήκος του δρόμου, στο έλεος του μαινόμενου Tiger. Η θρασύτατη και αναπάντεχη επίθεση του Βίτμαν σκόρπισε πανικό. Ο αιφνιδιασμός ήταν απόλυτος. Πολλά βρετανικά πληρώματα εγκατέλειψαν τα οχήματά τους με τους κινητήρες τους ακόμα αναμμένους, τρέχοντας να σωθούν. Οι βολίδες του MG34 του πολυβολητή Γκύντερ Γιόνας γάζωναν αλύπητα φορτηγά και αναγνωριστικά οχήματα, κρατώντας το πεζικό καθηλωμένο, ενώ το βαρύ πυροβόλο του Tiger ανελάμβανε τα άρματα. Προχωρώντας παράλληλα με την φάλαγγα προς την κατεύθυνση του χωριού, ο Βίτμαν, από απόσταση 10-30 μ κατέστρεφε τα Cromwell και τα Sherman το ένα μετά το άλλο, σε ένα ξέφρενο όργιο πυρός. Η απόσταση ήταν τόσο μικρή που κάθε βολή αντιστοιχούσε και σε μία καταστροφή. Στρατιώτες έτρεχαν πανικόβλητοι δεξιά-αριστερά, άλλοι έπεφταν νεκροί από θραύσματα εκρήξεων ή τις ριπές των πολυβόλων. Εκρήξεις καυσίμων εκτίνασσαν πτώματα και φλεγόμενα οχήματα. Όσοι Βρετανοί παρέμειναν στις θέσεις τους μπήκαν στα άρματά τους και έστρεψαν τα πυροβόλα τους εναντίον του μοναχικού στόχου. Η έφοδος του Βίτμαν στο Βιλέρ-Μποκάζ έχει συχνά περιγραφεί σαν μία «άσκηση σκοποβολής», καθώς το Τiger διέτρεχε παράλληλα το μήκος της εχθρικής φάλαγγας, καταστρέφοντας το ένα άρμα μετά το άλλο, σε ένα ντόμινο εκρήξεων. Η δράση, αυτή καθ’ εαυτή, ίσως να μην απείχε πολύ από αυτό, αλλά το γεγονός το οποίο συχνά παραβλέπεται είναι ότι η λήψη της συγκεκριμένης απόφασης απαιτούσε ατσάλινα νεύρα και ακλόνητη τόλμη. Ο Βίτμαν όρμησε ακάθεκτος εναντίον μίας φαινομενικά ατελείωτης φάλαγγας, αντιμετωπίζοντας ένα χαλάζι πυρός από μικρά, μέσα και βαρέα όπλα, που όλα είχαν στόχο εκείνον. Εάν στη θέση του βρισκόταν οποιοσδήποτε άλλος κυβερνήτης και εάν κυβερνούσε οποιοδήποτε άλλο άρμα εκτός από το Tiger, η επίθεση θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Ακόμη όμως και με εκείνο το πανίσχυρο άρμα, ο Βίτμαν δεν ήταν άτρωτος: τα πυρά των Sherman και Cromwell ίσως ήταν ακίνδυνα από μέσες ή μεγάλες αποστάσεις, αλλά επανειλημμένες βολές από την απόσταση των 30 μ που απείχε εκείνος ήταν θανάσιμες, ενώ οποιοδήποτε τυχαίο πλήγμα, έστω και μικρού διαμετρήματος, θα μπορούσε να του καταστρέψει μία ερπύστρια, αφήνοντάς τον ακίνητο και κυκλωμένο από τους οργισμένους στρατιώτες δύο βρετανικών ταγμάτων. Ο Γερμανός άσσος όμως, αποδείχθηκε ταχύτερος και ευφυέστερος των αντιπάλων του.
Με τον βετεράνο Βολ να χειρίζεται το συζυγές πολυβόλο του πύργου και να σημαδεύει τον εκάστοτε στόχο που καταδείκνυε ο Βίτμαν, το Tiger συνέχισε την πορεία του κατευθυνόμενος προς το χωριό, καταστρέφοντας οτιδήποτε βρισκόταν στο πέρασμά του. Ένα Cromwell ξέφυγε από τη φάλαγγα βάλλοντας εναντίον του Βίτμαν, αλλά η βολή του αποστρακίστηκε στην πρόσθια θωράκιση του πήγματος. Την επόμενη στιγμή το πυροβόλο του Tiger ξέρασε φωτιά, τινάζοντας στον αέρα το βρετανικό άρμα. Τα τρία ελαφρά άρματα Stuart που βρίσκονταν στο τέλος της φάλαγγας δεν είχαν καμία τύχη.
Το Tiger I “222” που χρησιμοποίησε ο Βίτμαν κατά την επίθεσή του στο Βιλλέρ-Μποκάζ. Όλες οι κάθετες επιφάνειες καλύπτονται από την αντιμαγνητική επικάλυψη Zimmeritt και στο αριστερό πρόσθιο μέρος του πήγματος φέρει το λευκό έμβλημα της 101ης Επιλαρχίας SS. Το άρμα που αντιστοιχούσε κανονικά στον Βίτμαν, ως διοικητού της 2ης ίλης, ήταν το “205”, το οποίο όμως υπέστη βλάβη τη στιγμή που ήταν έτοιμος να αναχωρήσει, οπότε στη μάχη χρησιμοποίησε το “222”, ενός συναδέλφου του.
Χωρίς να διστάσει καθόλου, ο Βίτμαν συνέχισε την ακάθεκτη πορεία του προς το κέντρο του χωριού, γνωρίζοντας πολύ καλά τους κινδύνους αυτής της ριψοκίνδυνης απόφασης, η οποία ήταν ακόμη δυσκολότερη της προηγούμενης: αν στο χωριό είχαν προλάβει να εισέλθουν τμήματα πεζικού, το δυσκίνητο άρμα του θα βρισκόταν εγκλωβισμένο μέσα σε κατοικημένη περιοχή, ευάλωτο από πυρά μικρών όπλων τα οποία θα έβαλλαν εξ επαφής. Όμως, είχε ήδη κερδίσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και θα ήταν ανεπίτρεπτο να αφήσει ανεκμετάλλευτο τον πανικό που είχε σκορπίσει: έχοντας αποκόψει την κεφαλή της φάλαγγας από τα τμήματα που ακολουθούσαν, θα μπορούσε να πιθανώς να παρεμποδίσει την κατάληψη του χωριού. Μόλις συνάντησε τα πρώτα σπίτια ήλθε αντιμέτωπος με τέσσερα σταθμευμένα άρματα του βρετανικού ουλαμού διοίκησης, Πρώτο ήταν το Cromwell του ταγματάρχη Καρ. Ο ταγματάρχης είχε ακούσει ήχους εκρήξεων και είχε προχωρήσει μπροστά για να δει τι συμβαίνει, αλλά νόμισε ότι επρόκειτο για βομβαρδισμό γερμανικού πυροβολικού. Όταν είδε μπροστά του το Tiger να ξεπροβάλει μέσα από τον μαύρο καπνό έμεινε άναυδος. Ο πυροβολητής του πρόλαβε να ρίξει μία και μόνη βολή, η οποία αποστρακίστηκε. Το γερμανικό πυροβόλο εκπυρσοκρότησε, τινάζοντας στον αέρα τον πύργο του Cromwell. Ένα Μ3 και ένα τζιπ που βρέθηκαν στον δρόμο του έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Κατόπιν συνάντησε το ακίνητο Cromwell του διοικητή της 4ης “CLY”, αντισυνταγματάρχη Κράνλυ. Για καλή του τύχη, ο Κράνλυ εκείνη τη στιγμή κατευθυνόταν με το τζιπ του στο Ύψωμα 213 για να δει τι συμβαίνει. Το άρμα του, μαζί με ένα ακόμη που βρισκόταν πίσω του, καταστράφηκαν διαδοχικά, σχεδόν εξ επαφής. Ο κυβερνήτης του δεύτερου άρματος, Κλάουντσλυ-Τόμπσον (Cloudsley-Thompson), θυμάται την δραματική του εμπειρία:
«Όλα τα άρματα της “Α” ίλης στο Ύψωμα φλέγονταν και τα πληρώματά τους τα είχαν εγκαταλείψει. Ξαφνικά μέσα από τον καπνό διέκρινα το σχήμα ενός ογκώδους Tiger να απέχει λιγότερο από 25 μ. Βάλλαμε δύο οβίδες εναντίον του, αλλά απλά αποστρακίστηκαν στη θωράκισή του. Το Tiger έστρεψε το πυροβόλο του κατά πάνω μας και εκπυρσοκρότησε. Ένοιωσα ένα δυνατό κάψιμο ανάμεσα στα πόδια μου και μία γλώσσα φωτιάς τινάχτηκε από τον πύργο. Ένιωσα το στόμα μου γεμάτο από τη γεύση του χώματος και του καμμένου χρώματος. Φώναξα στο πλήρωμα να εγκαταλείψει και πήδηξα έξω. Ένα πολυβόλο άνοιξε πυρ εναντίον μου και έπεσα στο χώμα. Το Tiger συνέχισε τον δρόμο του κι εγώ κατάφερα να κρυφτώ πίσω από έναν τοίχο».
Cromwell Mk.IV “187749”, του λοχία Ρόμπερτ Μπράμπωλ (Robert Bramball), της “B” ίλης, 4η Επιλαρχία “County of London Yeomanry”, 7η Μεραρχία Τεθωρακισμένων. Στο πρόσθιο μέρος του πήγματος φέρει το έμβλημα των «Αρουραίων της Ερήμου». Κατά τη διάρκεια της δεύτερης μάχης ο Μπράμπωλ κατέστρεψε ένα Tiger και στη συνέχεια έπεσε κι ο ίδιος θύμα κάποιου άλλου γερμανικού. Το άρμα του βρέθηκε φλεγόμενο και εγκαταλελειμμένο σε ένα δρόμο πάνω από την κεντρική πλατεία.

Πίσω από το άρμα του Κλάουντσλυ-Τόμσον βρισκόταν ένα τέταρτο Cromwell, εκείνο του ίλαρχου Πάτρικ Ντάϋας (Patrick Dyas), ο οποίος είχε παρακολουθήσει με φρίκη τις σκηνές που είχαν προηγηθεί. Μέσα στην γενικευμένη σύγχυση και τους καπνούς της μάχης, πρόλαβε να οπισθοχωρήσει γρήγορα χωρίς να γίνει αντιληπτός από τον Βίτμαν. Ρίχνοντας τον φράχτη μίας αυλής που βρισκόταν πίσω του, καλύφθηκε όπως-όπως σε ένα στενό στα δεξιά του, κάθετο στον κεντρικό δρόμο. Το Tiger πέρασε από μπροστά του με τον Βίτμαν να στέκεται στον πύργο σαν να βρισκόταν σε πορεία! Ανακουφισμένος από την απίστευτη τύχη του, ο Ντάϋας αποφάσισε να παραμείνει κρυμμένος, έως ότου του δινόταν η ευκαιρία να αιφνιδιάσει το γερμανικό άρμα.

Προχωρώντας προσεκτικά, ο Βίτμαν έφθασε τώρα την καμπή του κεντρικού δρόμου, όπου ήλθε πρόσωπο με πρόσωπο με μία φάλαγγα τεσσάρων Sherman της “B” ίλης. Σύμφωνα με τις διαταγές που είχε λάβει, η ίλη είχε σταθμεύσει στην δυτική είσοδο του χωριού για να εξασφαλίσει τον δρόμο προς το Κωμόν. Οι Βρετανοί αρματιστές δεν είχαν αντιληφθεί τι συνέβαινε, επειδή η καμπή του δρόμου τούς έκρυβε την ορατότητα. Πρώτο στην κεφαλή της φάλαγγας ήταν το Sherman Firefly του λοχία Στάνλεϋ Λόκγουντ (Stanley Lockwood), ο οποίος είχε ακούσει τους ήχους της μάχης, αλλά δεν πήρε την πρωτοβουλία να παραβιάσει την σιγή ασυρμάτου και πολύ περισσότερο δεν σκόπευε να εγκαταλείψει τη θέση που είχε διαταχθεί να καταλάβει. Τότε είδε την μακριά κάννη του γερμανικού πυροβόλου να ξεπροβάλει αργά από την γωνία ενός κτιρίου στα αριστερά του, σε απόσταση 200 μ. Ο έξαλλος Λόκγουντ διέταξε τον πυροβολητή του να βάλει εναντίον του, αλλά η βολή του αποστρακίστηκε. Το Tiger ανταπέδωσε το πυρ και η οβίδα αστόχησε, κατεδαφίζοντας τον τοίχο του κτιρίου στα δεξιά του, το οποίο περιόριζε την οπτική επαφή μεταξύ των δύο αντιπάλων. Συντρίμμια τούβλων, ξύλων και γυαλιών έπεσαν πάνω στο άρμα του Λόκγουντ, κλείνοντάς του τον δρόμο. Η επόμενη βολή του Cromwell χτύπησε το ασπίδιο του γερμανικού πυροβόλου, εκτοξεύοντας φλόγα, καπνό και θραύσματα. Όταν ο καπνός καταλάγιασε ο Λόκγουντ είδε ότι η οβίδα είχε αποστρακιστεί και το Tiger οπισθοχωρούσε στην κατεύθυνση από την οποία είχε έλθει. Ο Βίτμαν συνειδητοποίούσε πλέον ότι η τύχη του τελείωνε. Αυτό που είχε να αντιμετωπίσει δεν ήταν μόνο μία εχθρική επιλαρχία με υποστήριξη πεζικού, αλλά η τεθωρακσιμένη αιχμή μίας επιχείρησης μεγάλης κλίμακας. Βρισκόταν εγκλωβισμένος μέσα σε οικοδομημένη περιοχή, με τα πυρομαχικά του να εξαντλούνται, ευάλωτος από πεζικό και πυρά μικρών όπλων. Τώρα χρειαζόταν επειγόντως ενισχύσεις, αλλά είχε χάσει την επαφή με τα άρματά του. Απομακρυνόμενος γρήγορα από τον κίνδυνο, έστρεψε 180? κατευθυνόμενος προς το Ύψωμα 213. Όση ώρα όμως, αυτός και ο Λόκγουντ αντέλλασσαν βολές, ο Ντάϋας είχε εγκαταλείψει την κρυψώνα του και είχε στρίψει αριστερά, βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο, ακολουθώντας προσεκτικά τα ίχνη του αντιπάλου του. Βρισκόταν στην κατάλληλη θέση για να τον αιφνιδιάσει στα ευάλωτα νώτα του. Αντί για αυτό όμως, αντίκρισε την πρόσθια θωράκισή του! Ήταν μία άτυχη χρονική συγκυρία. Οι δύο αντίπαλοι βρέθηκαν να αντικρίζονται μόνοι, στη μέση ενός ερειπωμένου, σκονισμένου δρόμου, σαν μονομάχοι της Άγριας Δύσης. Ο Βίτμαν αιφνιδιάστηκε. Ο Ντάϋας είχε το πλεονέκτημα της πρώτης βολής και γνώριζε καλά ότι δεν θα είχε δεύτερη.

Ο Βρετανός ίλαρχος διηγείται ο ίδιος τη σκηνή της μονομαχίας:

«Τον συνάντησα μετωπικά στα 100 μ. Του έριξα δύο βολές. Αποστρακίστηκαν και οι δύο. Μου έριξε μία -και δεν αποστρακίστηκε… Η βολή σκότωσε δύο από τα μέλη του πληρώματός μου κι εμένα με εκτίναξε έξω από τον πύργο».

Προσπερνώντας και το τελευταίο βρετανικό άρμα μεταξύ του χωριού και του Υψώματος, ο Βίτμαν συνέχισε ανατολικά, αλλά αυτή τη φορά δεν απομακρύνθηκε πολύ. Λίγα μέτρα μακρύτερα από το φλεγόμενο άρμα του Ντάϋας, δέχθηκε την αιφνιδιαστική βολή ενός αντιαρματικού 57 mm, το οποίο είχε προλάβει να πάρει θέση κάλυψης σε ένα μικρό στενό, κάθετο στον κεντρικό δρόμο. Η οβίδα κατέστρεψε τον δεξιό κινητήριο τροχό και την ερπύστρια. Το Tiger κύλησε για λίγα ακόμα μέτρα και ακινητοποιήθηκε οριστικά. Ο Βίτμαν και το πλήρωμά του, άρπαξαν τα όπλα τους, εγκατέλειψαν το άρμα και διέφυγαν πεζή προς τις γερμανικές γραμμές. Είχαν αφήσει πίσω τους 21 άρματα, 14 ημιερπυστριοφόρα Μ3 και δύο αντιαρματικά να καίγονται σε μία άμορφη μάζα στρεβλωμένων μετάλλων.

Στο μεταξύ, ο Ντάϋας, τραυματισμένος, αλλά ζωντανός σαν από θαύμα, έπιασε τον πρώτο ασύρματο που βρήκε μπροστά του και ειδοποίησε τον Κράνλυ για τα τεκταινόμενα. Η απάντηση που έλαβε από το Ύψωμα 213 ήταν ότι η κατάσταση ήταν «…απελπιστική και η υποχώρηση αδύνατη»: οι επιζώντες της “Α” ίλης δέχονταν τώρα επίθεση από τα υπόλοιπα γερμανικά άρματα!

Όταν οι σύντροφοι του Βίτμαν συνειδητοποίησαν ότι ο αρχηγός τους είχε εμπλακεί σε μάχη εναντίον υπέρτερων δυνάμεων πήραν την πρωτοβουλία να σπεύσουν προς ενίσχυσή του. Φθάνοντας στο ύψωμα, τα τέσσερα Tiger εκκαθάρισαν την περιοχή από μικρές εστίες αντίστασης, συλλαμβάνοντας 230 αιχμαλώτους, ανάμεσά τους και τον ίδιο τον αντισυνταγματάρχη Κράνλϋ. Στις 10.35 οι βρετανικοί ασύρματοι στο Ύψωμα σίγασαν οριστικά. Ο πυροβολητής ενός Τiger περιέγραψε τη σκηνή που αντίκρισαν: «Στα δεξιά μας είδαμε δύο Cromwell που προσπάθησαν να αναλάβουν δράση και τα εξουδετερώσαμε αμέσως. Παντού τριγύρω μας υπήρχαν Άγγλοι στρατιώτες που έτρεχαν σαν τρελοί. Κατόπιν εμφανίστηκαν κάποιοι στρατιώτες μας οι οποίοι τους αφόπλισαν αφόπλισαν και τους συνέλαβαν. Μία ώρα αργότερα είδαμε μερικά Tiger να καταφθάνουν από την κατεύθυνση της Καν, προχωρώντας προς το Βιλλέρ-Μποκάζ. Καθώς περνούσαν από μπροστά μας μπορούσαμε να διαβάσουμε τους αριθμούς αναγνώρισης: “111”, “112”, “122”, “131” – ήταν η 1η ίλη μας!».

Η ώρα ήταν περίπου 13.00 και η 1η ίλη της 101ης SS Επιλαρχίας Βαρέων Αρμάτων, επιτίθετο για να ολοκληρώσει αυτό που είχε αφήσει ανολοκλήρωτο ο Βίτμαν: την κατάληψη του χωριού.

SKILL?SKILL?

[Tak1s]

hax

[CaliCo_JaCk]

vsk ton bannare h idia h zwh merikes wres argotera...R.I.P

[Kos]

Giannaki para polu kalos...perimenw kialles istories  :eleos:

[zbouaerg]

Να πω μία, να πω μία; Λέγεται "Ο γενναίος καυλιάρης Ιωσήφ και η μάνα του άλεκc η σαύρα".

ougk