Η πηγή είναι ΤΟ ΒΗΜΑ, 05-09-99, και αρθρογράφος είναι ο καθηγητής γλωσσολογίας Ιωάννης Κ. Ανδρουτσόπουλος.
Και ο Μπαμπινιώτης καθηγητής Γλωσσολογίας είναι.
Και ο Γρυσπολάκης καθηγητής είναι.
Και ένα κάρο ακόμη ακαδημαϊκοί που έχω στο μυαλό μου raeght nao.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι μαλάκες. Ούτε ότι ο λόγος τους είναι αυθεντία, επομένως και ότι πρέπει να συγκινεί, να εφαρμόζεται και να ισχύει αβίαστα.
Με εξαίρεση, λοιπόν, την τελευταία του φράση, συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό με την επιχειρηματολογία του τύπου, από το "Επίλογος" και μετά. Η ανορθογραφία, φυσικά, κρύβεται πολύ πιο επιτυχημένα και με πολύ πιο ευανάγνωστο αποτέλεσμα με τη χρήση greeklish.
Η βασική μου διαφωνία είναι ότι η παράταξη ενός ΟΧΙ, με κεφαλαία γράμματα, υποδεικνύει μία ιδεολογική στάση απέναντι σε κάτι, κάποιον, ιδέες και δεδομένες καταστάσεις.
Η επίκληση του πρακτικού του ζητήματος, και μόνον αυτού, μόνο μία τέτοια στάση δε δικαιολογεί.
ax0ax0ax0ax0ax0a