Juju, θα σου πω μόνο ότι τα έχεις λίγο μπλεγμένα στο μυαλό σου. Σκέψου, λοιπόν, με τι κριτήρια κατακρίνεις την έκβαση μίας επανάστασης της Ιστορίας και κατά πόσο αυτά σχετίζονται με τα μέσα που χρησιμοποιούνται.
Έπειτα, πες μου, με τα ίδια ή άλλα κριτήρια, μία τουλάχιστον ειρηνική επανάσταση που απέδωσε καρπούς και προσέφερε πολλά σε κάποιο λαό ή την ανθρωπότητα.
Εδώ, άλλωστε, μιλάμε για εξέγερση, αντίσταση, άρνηση, όχι απαραίτητα επανάσταση, όπως το θέτεις (και το πλαισιώνεις ιστορικά) εσύ.
Και, ναι, ο Δεκέμβρης '08 ήταν εξέγερση. Ο κύριος λόγος που απέτυχε είναι επειδή ο βασικός κορμός της Τέχνης, των Γραμμάτων και του Πολιτισμού δεν την στήριξε. Όχι τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, παραδόξως όχι ο αυθορμητισμός των ανθρώπων, όχι ο οργανωμένος ξεσηκωμός των φοιτητών και των μαθητών (πού είναι τώρα αυτοί;), όχι η καθολική συνεισφορά της Αριστεράς (ή μήπως όχι; αθάνατο Κόμμα).
Κανείς δεν είπε "θέλουμε βία". Τη βία (όπως και τα ΜΜΕ) την επιστρατεύει η εξουσία για να καταπνίξει κάτι που την απειλεί. Γι' αυτό και μέχρι τώρα δεν την έχουμε δει, ως "αγανακτισμένοι", στο πρόσωπο της καταστολής, γι' αυτό και τα media κάνουν χρυσές δουλειές με τη γενναιόδωρη κάλυψη του "event".
Άρα το ζητούμενο δεν είναι βία, αλλά η αποφασιστική διεκδίκηση, πλήθη συνειδητοποιημένα και αποφασισμένα να αντέξουν τη βία (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).