Και τώρα θα τοποθετηθώ και γώ.
Fact 1: Στην Αθήνα, με εξαίρεση τον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου επί της Πατησίων (το λεγόμενο "Κάτω Πολυτεχνείο", για εσάς που δεν ξέρετε, όχι το τεράστιο συγκρότημα της Πολυτεχνειούπολης που βρίσκεται στο δήμο Ζωγράφου), δεν έχει υπάρξει, ούτε πρόκειται, "καταπάτηση" του ασύλου. Ούτε ως χώρου, ούτε ως θεσμού. Βάζω εισαγωγικά διότι δεν υπάρχουν περιστατικά τα οποία
εγώ θα χαρακτήριζα αυθαιρεσία ή καταπάτηση, ακόμη και αναφορικά στο θεσμό του Κάτω Πολυτεχνείου. Επομένως, όταν μιλάμε για προβληματική αξιοποίηση του ασύλου, αναφερόμαστε σε κτίριο ενός εκ των δεκάδων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανά τη χώρα.
Fact 2: Δεν υπάρχει εγκληματικότητα στα Πανεπιστήμια. Όταν συμβαίνει κάτι (όπως το γεγονός ότι ο Φούτερ με την παρέα του πλακώθηκε στο ξύλο με άλλη παρέα), αυτό αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό και όχι στατιστική. Εάν κάποιος διαφωνεί, μπορεί να μου παραθέσει όλα τα προβληματικά περιστατικά που τον ενοχλούν, να τα συζητήσουμε και να δούμε εάν αποτελούν αυθαιρεσία επί της ασυλίας ή ηλιθιότητα, εάν έθεσαν τη ζωή κάποιου σε κίνδυνο, εάν εντάσσονται στη συνήθη εγκληματικότητα που πλήττει την κοινωνία.
Fact 3:
Επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμόδιου οργάνου του Α.Ε.Ι. επιτρέπεται μόνον εφόσον
διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής.
Συμπέρασμα; Σε περίπτωση εγκλήματος κατά της ζωής ή αυτόφωρου κακουργήματος, η Αστυνομία είχε τη δυνατότητα να επέμβει εντός του Πανεπιστημίου, ΠΡΙΝ ψηφισθεί ο νέος νόμος πλαίσιο που ολοκληρωτικά καταργεί τον θεσμό, χωρίς να κάνει ούτε μία αναφορά σε αυτόν. Επομένως, το επιχείρημα της "εγκληματικότητας" ήδη καταρρίπτεται.
Fact 4: Όποιος σπουδάζει στην Πολυτεχνειούπολη (Πάνω Πολυτεχνείο), θα γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι η είσοδος της Κοκκινοπούλου στολίζεται, τα τελευταία τρία χρόνια, μονίμως από μία διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία παρατάσσεται διαρκώς στραμμένη προς τον χώρο του Πολυτεχνείου (έχοντας, δηλαδή, την πλάτη στη λεωφόρο) και ενίοτε οπλίζεται με τα MP5, στοχεύοντας στο... γρασίδι εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Τι θα συμβεί, άραγε, εάν το άσυλο πάψει να τους εμποδίζει; Απάντηση:
Fact 5: Άρση του ασύλου στο Πολυτεχνείο, τα τελευταία αρκετά χρόνια και για όσο θυμάμαι, έγινε πέρυσι το καλοκαίρι. Ο τότε πρύτανης του ΕΜΠ, ο οποίος σκόπευε να πολιτευθεί με τη Νέα Δημοκρατία κι ενώ η θητεία του τελείωνε σύντομα χωρίς δυνατότητα επανεκλογής, έδωσε άδεια, χωρίς την έγκριση του πρυτανικού συμβουλίου (εν αγνοία, δηλαδή, των αντιπρυτάνεων), στην Αστυνομία για να εισέλθει και να διακόψει το πάρτυ που γινόταν στη σχολή των Χημικών Μηχανικών, με το πρόσχημα ότι δεν είχε αδειοδοτηθεί.
Το αποτέλεσμα ήταν δεκάδες άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ να εισέλθουν στο χώρο του Πολυτεχνείου και, με τις μηχανές τους, να μπουκάρουν εντός των διαδρόμων του κτιρίου των Χημ. Μηχ., χτυπώντας τους παρευρισκόμενους στο πάρτι. Η εικόνα που αντικρίσαμε την επόμενη μέρα δεν ήταν και ό,τι πιο όμορφο, με πολλους φοιτητές να καταλήγουν στο νοσοκομείο και καθαρίστριες να σκουπίζουν αίματα στους διαδρόμους.
Όλα αυτά για να μην έχουμε αυταπάτες. Δεν υπάρχει σοβαρό επιχείρημα υπέρ της κατάργησης ενός θεσμού που δεν ενόχλησε κανέναν. Ή σχεδόν κανέναν.
Τέλος, το σημαντικό είναι ότι το άσυλο δεν είναι ούτε για διακινήσεις ιδεών, ούτε αποκλειστικά και αποκλειστικές ελευθερίες και κουραφέξαλα. Είναι ένας θεσμός που διατυπώνει κάτι ιδιαίτερα απλό και κατανοητό: Ο χώρος του Πανεπιστημίου διαχωρίζεται από την υπόλοιπη κοινωνία γιατί η ακαδημαϊκή κοινότητα έχει τη διανοητικότητα, τη δυνατότητα και τη διάθεση να προστατεύει μόνη της και να ορίζει τις συνθήκες και τους κανονισμούς που διέπουν το χώρο στον οποίο ζει, σπουδάζει, εργάζεται, ερευνά, προσφέρει και, γιατί όχι, προετοιμάζει το μέλλον.
Μπορεί αυτή η κοινότητα να μην τα καταφέρνει τέλεια, αλλά σίγουρα δεν τα πηγαίνει άσχημα. Και, k4fre, είναι στο χέρι της ίδιας της κοινότητας να το κάνει, όχι στο μακρύ χέρι του νόμου και του κάθε ένστολου φασίστα που έχει εκπαιδευθεί να μισεί.
