Την 26η Οκτωβρίου ψηφίσαμε άλλη μια υποταγή της χώρας μας στις ορέξεις των ισχυρών της Ε.Ε. και του I.M.F., δώσαμε άλλο ένα ΟΚ στη γερμανική κατοχή, δύο μέρες πριν "ευλαβικά" γιορτάσουμε το ΟΧΙ απέναντι στους γερμανούς κατακτητές του 1940.
Σε πλήρη αντιστοιχία, λίγες μέρες πριν την 17η Νοεμβρίου, φροντίσαμε, συν τοις
άλλοις, να βάλουμε στη βουλή ακροδεξιά στοιχεία, άτομα που έχουν δράσει ή φερθεί φασιστικά, έχουν παράσχει άλλοθι / συγκάλυψη / συνέργεια σε δολοφονίες, που φέρονται μονίμως κατά ανθρώπινων ζωών. Κυρίως, όμως, θεμελιώσαμε μία συγκυβέρνηση. Εκείνων που καπελώνουν και καρπώνονται τη θυσία των "εντός του Πολυτεχνείου", τα καθοριστικά βράδια του Νοέμβρη του 1973 αλλά κι επί μία ολόκληρη 7ετία, κι εκείνων που υποστηρίζουν, τάσσονται υπερ και νοσταλγούν τους "εκτός".
Ή, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι φρόντισαν για εμάς.
Κάθε χρόνο, λοιπόν, καταδικάζουμε τη στρατιωτική χούντα του '67, ενώ σήμερα εθελοτυφλούμε απέναντι στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του 2011.
Κι επειδή καλούμαστε να πάρουμε θέση, όπως τότε κλήθηκε ο λαός (οι περίφημες "μειοψηφίες αναρχικών", η "ομάς ανάρχων" όπως διατυμπάνιζε το διάγγελμα της αυτού εξοχότης, του Προέδρου της "Δημοκρατίας" την επομένη της εξέγερσης, ή όπως, ironically enough, διατυμπανίζουν οι νυν συγκυβερνώντες την τελευταία δεκαετία), καλό είναι να συμφωνούμε επί της βάσης οποιασδήποτε δημιουργικής και πολλά υποσχόμενης συζήτησης.
Όπως, για παράδειγμα, οι θυσίες καθαυτές, τις οποίες τα ακροδεξιά αυτά στοιχεία - μη αιρετοί υπουργοί μας πολλάκις έχουν εκμηδενίσει. Ή μήπως σπιλώσει;
