Hitmanchris π.ε. (πέραν επισκευής).
Θέλω να ελπίζω και προσωπικά καλώ τους υπόλοιπους, ειδικά όσους γνωρίζω και από κοντά, που έχουν ψηφίσει Χ.Α. στο poll να συνειδητοποιήσουν πως οι εκλογές δεν είναι facebook και να το ξανασκεφτούν πριν ρίξουν το χαρτάκι τους. Αλλιώς, είναι/είμαστε άξιοι της μοίρας τους/μας...
Δεν προέρχομαι από κάπου, απλά είμαι ρεαλιστής. Προφανώς ο ρόλος της αριστεράς δεν είχε τη βαρύτητα που είχαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αλλά κατά τη γνώμη μου όχι μόνο δεν πρόσεφερε, αλλά ισχυροποίησε τον άρρωστο συνδικαλισμό. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τους λόγους με τους οποίους καταδικάζω την τωρινή στάση της αριστεράς.
Χωρίς να αμφισβητώ το γεγονός πως τα λεγόμενά σου έχουν βαρύτητα, πιστεύω πως επικεντρώνεις την προσοχή σου σε ζητήματα τα οποία έχουν, κατά τη δική μου άποψη, δευτερεύουσα σημασία στο προκείμενο ζήτημα (κρίση).
Και συγγνώμη για το "από που έρχεσαι", επρόκειτο περί αγγλισμού.
Δε μπορώ να σου πω ότι θεωρώ την ΕΕ τη γη της επαγγελίας για την Ελλάδα. Ειλικρινώς δεν είμαι καθαρά υπέρ της Ευρωπαϊκής πορίας, αλλά δεν είμαι και κατά. Στην Ελλάδα δυστυχώς, το "σκληρό" ευρώ αντί να γίνει έργα υποδομής λόγω των χαμηλών επιτοκίων έγινε λουλούδια στα μπουζούκια και mercedes. Δεν πιστεύω ότι φταίει το ευρώ για τα χάλια της χώρα, αλλά το πως το χειριστήκαμε. Όχι όμως ότι το ευρώ και η ΕΕ είναι μονόδρομος.
Στη θεωρία θα συμφωνούσα μαζί σου, όπως και στη θεωρία το αόρατο χέρι της αγοράς (το οποίο αναφέρθηκε πρόσφατα σε άλλον τόπικ) θα φρόντιζε για μια εξορθολογισμένη -
ανθρωπιστικά εξορθολογισμένη - κοινωνία της αγοράς.
Νομίζω πως είδαμε, όμως, πως τα περί Ευρωπαϊκής Ενότητας και οράματος που άκουγε η γενιά μας στα τρυφερά της χρόνια δεν ήταν, στην πραγματικότητα, παρά ένα όχημα της νεοφιλελεύθερης πρακτικής.
Παρότι δε μπορώ να πω πως έχω μια απόλυτη άποψη περί του ζητήματος, η τωρινή δημοσιονομική συνθήκη της Ε.Ε. την καθιστά μη βιώσιμη για τα περιφερειακά κράτη-μέλη.
Η ενασχόληση με τα κοινά μαράζωσε διότι όλοι είχαν φράγκα και δεν τους ενδιέφερε τι θα γίνει για ένα κομμάτι και για ένα άλλο η αηδία για τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Το δεύτερο κομμάτι είναι το μικρότερο όμως και αυτό φαίνεται στα ποσοστά που συγκέντρωναν τα κόμματα εξουσίας όλα αυτά τα χρόνια.
Θα σε παρακαλούσα να διερωτηθείς αν ο μαρασμός της λεγόμενης ενασχόλησης με τα κοινά είναι ελληνικό ή παγκόσμιο φαινόμενο και κατά πόσο συνάδει με κάποια θεώρηση γενικής έκπτωσης των δημόσιων αγαθών σε ένα περιβάλλον φονταμενταλισμού της αγοράς. Αν και είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα, η υπόθεσή μου είναι πως όλες οι κοινωνικές αξίες, εκτός αυτής του κέρδους, έχουν πτωτική τάση, μιας και όταν όλα τίθενται στην υπηρεσία του κέρδους, αναπόφευκτα αποδυναμώνονται ως αυτόνομοι σκοποί.
Πάλι, υπενθυμίζω, χωρίς να αμφισβητώ τους προβληματισμούς περί αξιακών εκπτώσεων του μεταπολιτευτικού συστήματος.
Πιστεύω η οικονομική κρίση αλλάζει την αδιαφορία, γιατί οι περισσότεροι έχουν αρχίσει να σφίγγονται και βλέπουν ότι η μεταπολίτευση δεν οδήγησε πουθενά. Έτσι ο λαός πλέον αρχίζει να ασχολείται πολύ περισσότερο με τα κοινά και αυτό θα φανεί και στο μικρότερο ποσοστό αποχής που θα υπάρξει σε αυτές τις εκλογές.
Ναι και όχι. Το να ευαγγελιζόμαστε "νέες δομές κοινωνικής αλληλεγγύης" λόγω της κρίσης είναι σα να ευλογάμε το πριόνι που μας έκοψε το χέρι, επειδή τώρα παίρνουμε επίδομα κομμένου χεριού.
Φυσικά, προσωπικά ευελπιστώ πράγματι τέτοιες δομές να κάνουν την εμφάνισή τους, μα σε πολιτικό και όχι λαϊκιστικό πλαίσιο.
Τα περισσότερο προηγμένα οικονομικώς και κοινωνικώς κράτη στον πλανήτη, σε αυτά συγκαταλέγω την Ελβετία, τη Δανία, τη Σουηδία και ίσως τη Νορβηγία ακολουθούν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Αλλά κακώς νομίζεις ότι εγώ υποστηρίζω με λύσσα το μοντέλο αυτό. Όπως και το ευρώ δεν είναι πανάκεια, ούτε και ο διάβολος.
Σε καλώ αφενός να μελετήσεις το τεράστιο χάσμα μεταξύ της νεοφιλελεύθερης θεωρίας και πρακτικής (με έναυσμα, πιθανότατα, την, αμιγώς χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα, τωρινή παγκόσμια κρίση και τον τρόπο με τον οποίο τη διαχειρίστηκαν τα "κράτη"). Αφετέρου, οι - ιστορικές - συνθήκες που οδήγησαν αυτά τα κράτη εκεί που βρίσκονται δεν αναιρούν το γεγονός πως οι συγκαιρινές τους αντίστοιχες - ιστορικές - συνθήκες οδήγησαν την ελλάδα εκεί που είναι αυτη.
Με λίγα λόγια, κατά την άποψή μου, τα κράτη αυτά δεν "πέτυχαν" λόγω του νεοφιλελευθερισμού. Αυτά τα λέω με κάθε επιφύλαξη (όπως, φαντάζομαι και ελπίζω, και εσύ), μιας και μου φαίνεται πως η εικόνα που έχουμε για αυτά τα κράτη είναι υπεραπλουστευμένη.
Εφαρμοζόμενο σωστα όμως μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα από το σοσιαλισμό (και σίγουρα τον κομμουνισμό) κατά τη γνώμη μου. Πάντως δεν είναι αυτό το πρόβλημα της Ελλάδος και πάλι, ποιο μοντέλο θα ακολουθήσει, και ούτε γι' αυτό κατηγορώ την αριστερά.
Θα απαντήσω με μια παράθεση:
Let's talk about socialism....I think it's very important to bring back the idea of socialism into the national discussion to where it was at the turn of the [last] century before the Soviet Union gave it a bad name. Socialism had a good name in this country. Socialism had Eugene Debs. It had Clarence Darrow. It had Mother Jones. It had Emma Goldman. It had several million people reading socialist newspapers around the country... Socialism basically said, hey, let's have a kinder, gentler society. Let's share things. Let's have an economic system that produces things not because they're profitable for some corporation, but produces things that people need. People should not be retreating from the word socialism because you have to go beyond capitalism. - Howard Zinn
Οι ωραίες ιδέες (ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία) γίνονται πραγματικότητα μετά τις αναγκαίες (επιβίωση)...
Το ζήτημα της επιβίωσης, όπως και άλλα παρεμφερή (υπερπληθυσμός - βλέπε Malthus) αντιμετωπίζεται μονίμως τελεολογικά από τη σκοπιά μιας συντηρητικής επιχειρηματολογίας. Θα υποστήριζα πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα επιβίωσης από άποψης πόρων - το μόνο που τίθεται είναι ζήτημα επιβίωσης από την άποψη της διαχείρισης των πόρων αυτών...
Και πάλι κάνεις λάθος. Δε θεωρώ ότι η αριστερά ταυτίζεται με τη σταλινική Ρωσία. Το μεγάλο έγκλημα που κάνει η αριστερά αυτή τη στιγμή είναι ότι λαϊκίζει όπως έκανε ο Α. Παπανδρέου το '81 υποσχόμενη στο λαό λαμπρές μέρες από τη πάταξη του κεφαλαίου. Πράγμα που όποιος έχει λίγο μυαλό ξέρει ότι δε μπορεί να γίνει.
Δε μπορώ να πω πως έχεις άδικο. Πολλές προγραμματικές δηλώσεις (Τσίπρας - μισθοί και προσλήψεις / η μόνιμη ρητορική του ΚΚΕ κ.λπ.) βρίθουν λαϊκισμού και ψηφοθηρικών προθέσεων.
Δε σου λέω πως θα ψηφίσω κάποιον με τον οποίον ταυτίζομαι - θα αναγκαστώ να κάνω κάποιες εκπτώσεις, λόγω των περιστάσεων.
Ακριβώς γι' αυτό η αριστερά δε θέλει να κυβερνήσει, γιατί μπορεί μόνο να αντιπολιτεύεται. ΑΝ κυβερνούσε (είπαμε δε γίνεται αυτό, αλλά ας το δούμε θεωρητικά) τι ακριβώς θα έκανε; Που θα έβρισκε τα χρήματα να προσλάβει κι άλλους ΔΥ όπως λέει ο κ. Τσίπρας ή πόσες επιχειρήσεις θα έμεναν στην Ελλάδα αν ο βασικός μισθός ήταν 1500€ όπως λέει η κ. Παπαρήγα; Γι' αυτό θα καταλήγαμε στα 200€ και στο δελτίο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ρεαλιστική πιθανότητα αριστερής κυβέρνησης (κατά την οπτική μου, δεν υπάρχει - κατά βάση λόγω της παγιωμένης στρατηγικής του ΚΚΕ να λειτουργεί διασπαστικά κι έτσι να χρησιμεύει, ουσιαστικά, ταυτόχρονα ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μα και ως αποτρεπτικός παράγων ως προς μια τέτοια προοπτική [ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να δω μια πιθανή τοποθέτηση από εσένα, Ορέστη]), μα θεωρώ δεδομένο πως το να προεξοφλείς το τι θα συνέβαινε και τι δε θα συνέβαινε σε ένα τέτοιο σενάριο, φανερώνει ενός είδους υπερβολικής σιγουριάς, το οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί και στην πρόσληψη τεράστιου όγκου σημάτων που υποστηρίζουν προκαταβολικά τις εν λόγω θέσεις.
Σε ένα τέτοιο χαοτικό σύστημα και σε μια τόσο ασταθή συγκυρία δεν ξέρεις τι δυνατότητες υπάρχουν. Επίσης, είναι πολύ ευκολότερο να προεξοφληθεί το τι θα συμβεί σε περίπτωση αυτοδυναμίας της Ν.Δ. ή συγκυβέρνησης "κεντρώων" κομμάτων.
Το μονοπάτι της ΧΑ είναι σαφώς χειρότερο από αυτό της αριστεράς, αλλά δε συγκεντρώνει τέτοιο μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος. Και πάλι δεν καταλαβαίνει ότι δεν έχω πρόβλημα με τις αριστερές τοποθετήσεις εν γένει, αλλά με το ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι και ο χρόνος τελειώνει. Ήδη μας φάγανε τα 2 τελευταία χρόνια χωρίς να κάνουν σχεδόν τίποτα, θα το θεωρούσα καταδίκη να κινηθούμε προς τα μια ιδεολογική πλευρά που δεν ταιριάζει στον Έλληνα και ειδικά σε αυτό το χρονικό σημείο.
Θα διαφωνήσω όχι μόνο στο ότι "δεν ταιριάζει στον Έλληνα" μα και στη βάση του συλλογισμού, ότι δηλαδή υπάρχει κάτι που ταιριάζει και κάτι που δεν ταιριάζει στον Έλληνα (και στον κάθε Έλληνα). Αυτό όμως είναι ένα άλλο ζήτημα.
Στα της Χ.Α. τώρα: υποτιμάς το τι συνυποδηλώνει αυτό το ποσοστό για ένα "κόμμα" όχι απλά πιστοποιημένα ακροδεξιό (με, επαναλαμβάνω, πλείστες όσες κατηγορίες και καταδίκες κακουργηματικού χαρακτήρα στο "ενεργητικό" του) και λαϊκιστικό, μα και ουσιαστικά νεοεμφανιζόμενο.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο η είσοδος τους στο κοινοβούλιο: η θεσμοποίηση, η ξαφνική εισροή πολλαπλάσιων πόρων, η νομιμοποίηση στα μάτια της κοινωνίας και η σχετική ασυλία λόγω της συμμετοχής τους στην "κοινοβουλευτική δημοκρατία" θα έχουν τεράστιες επιπτώσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Δυστυχώς, επαναλαμβάνω, αυτά τα φαινόμενα
δεν είναι πρωτόγνωρα.
Και εξηγούμαι. Σίγουρα οι ιδέες τις αριστεράς είναι θαυμάσιες, ελευθερία, ισότητα, η εξουσία στο λαό κτλ. αλλά κατά τη γνώμη μου ο Έλληνας αντιδρά πολύ καλύτερα σε ένα ισχυρά πειθαρχημένο περιβάλλον. Η Αλλαγή του '81 είχε και αυτή την κακή επιρροή. Ουσιαστικά κατήργησε την πειθαρχία και την ιεραρχία, δίνοντας στον κόσμο, εκτός από τις πολλές παροχές, και μια ανεξέλεγκτη ελευθερία. "Κάνουμε ότι θέλουμε και δε θα μας κάνει κανείς τίποτα".
Απάντησα παραπάνω.
Δε βλέπω πως αλληλοαποκλείονται η αριστερά και η δημοσιονομική εξυγίανση.
Άλλωστε πίσω από την οικονομική πτώχευση, το σημαντικότερο είναι ότι έχει επέλθει μια ηθική πτώχευση του λαού. Η οποία κυρίως επιτεύχθει διότι του δόθηκε μια κακώς εννοούμενη ελευθερία και αυτό έγινε κατά ένα ποσοστό για να προσελκύσει τους αριστερούς ψηφοφόρους.
Ο.Π.
Δεν έχω λόγο να λαϊκίζω, δε ζητώ κανενός την ψήφο, ούτε έχω κάποιο προσωπικό συμφέρον από την κουβέντα αυτή. Είναι η γνώμη μου ότι η αριστερά στο παρόν χρονικό σημείο μπορεί να μας οδηγήσει μόνο σε μια κατάσταση που δε θα επιτυγχάνονται αυτά που θεωρούμε τώρα τυπικές ανάγκες.
Δε χρειάζεται να έχεις κάποιο "κέρδος". Η διαλεκτική διαμάχη μπορεί να πάρει πολλές μορφές.
Αυτά που θεωρούμε τώρα τυπικές ανάγκες ήδη δεν επιτυγχάνονται από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Αν προσθέσουμε στην εξίσωση και την ολοένα αυξανόμενη αυθαιρεσία της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας (δεν πιστεύω πως χρειάζεται να παραθέσω πηγές), δε βλέπω πως μπορεί να πιστεύεις πως τα πράγματα μπορούν να πάνε στ' αλήθεια χειρότερα, τουλάχιστον σε μεσο/μακρυπρόθεσμο επίπεδο.
Όπως πιθανότατα το ίδιο θα κάνουν και τα κόμματα του μνημονίου, λόγω του ότι απαρτίζονται κατά συντριπτική πλειοψηφία από ανθρώπους σάπιους ηθικά και ανίκανους να πετύχουν κάτι άλλο εκτός από κούφιο πολιτικό λόγο.
Θα συμφωνήσω. Επίσης, παρά το τεράστιο χάσμα που μας χωρίζει με την εν λόγω πολιτική προσωπικότητα και πέρα από τις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί η κατάθεσή της,
να μια πρόταση η οποία θα ήταν ελπιδοφόρο να εφαρμοστεί, μαζί με πολλές άλλες παρόμοιες, οι οποίες θα στόχευαν στον περιορισμό της βουλευτικής ασυδοσίας.
Ελπίζω να σε κάλυψα με τις απαντήσεις μου.
Ακόμα περιμένω πάντως μια απάντηση στο ερώτημά μου τι μπορεί να κάνει η αριστερά για τη χώρα στην παρούσα φάση.
Νομίζω πως, εμμέσως, απάντησα σε κάποιο βαθμό στο ερώτημα σου.
Με όλα τα κακά της, η αριστερά είναι η μόνη πιθανή εναλλακτική λύση σε μια οικονομικοκοινωνικοπολιτική κατάσταση της οποίας οι ρίζες πάνε βαθύτερα από μια κριτική στην μεταπολίτευση.
Σε ένα γενικότερο και βαθύτερο πλαίσιο, στη βάση όλων των πολιτικών προβληματισμών της εποχής βρίσκεται, κατά την άποψή μου, το ζήτημα της ανάπτυξης και της κριτικής της προσέγγισης. Μέσα στο ψευδορθολογικό περιβάλλον της λατρείας του κέρδους, είναι αναπόφευκτο να καταλήξουμε, σταδιακά, σε μια κοινωνία όλο και περισσότερο άνιση, με αχρείαστο και κυλιόμενο εργατικό δυναμικό και με μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ιδιωτείας και κατακερματισμού του κοινωνικού ιστού.
