Αυτά τα παιδιά το αισθάνθηκαν ότι έπαιξαν για τα εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν έχουν σχεδόν κανένα λόγο για να χαμογελούν τους τελευταίους μήνες. Και βρήκαν όχι μόνο για να χαμογελούν, αλλά και για να βγουν στους δρόμους και για να πατήσουν τις κόρνες των αυτοκινήτων τους και για να σφίξουν ψηλά τις γροθιές τους.
Και το ηθικό δίδαγμα είναι ξεκάθαρο. Με αυτή την ομάδα ένα είναι σίγουρο, ότι «δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ», γιατί σε αυτή τη χώρα έχουμε φτώχεια στην τσέπη, αλλά στην ψυχή περίσσευμα που το ζηλεύουν όλοι!
Του Μιχάλη Τσόχου
vgalte mas alli mia fora stous dromous ! ! ! !
