Θες να μου πεις ότι δε μπορώ να επιλέγω σε ποιον ζητιάνο θα δώσω λεφτά, πρέπει απλά να μη δώσω σε κανέναν;
Εσύ γνωρίζεις ότι, de facto, οποιοσδήποτε σου ζητήσει λεφτά θέλει να τρυπηθεί;
Και, με την πολυετή σου εμπειρία στην κοινωνιολογία και την ψυχολογία, κατέληξες στο συμπέρασμα ότι οι στερημένοι ναρκομανείς θα φτάσουν στο σημείο να βλάψουν επειδή έχουν πάρει τη δόση τους; Το ενδεχόμενο να βλάψουν επειδή δεν την έχουν πάρει υπάρχει; Το ενδεχόμενο να αγανακτούν επειδή όλοι τούς αγνοούν και κανένας δεν τους βοηθάει και, μέσα στη ζάλη/μέθη της στέρησης, αδυνατούν να διαχωρίσουν το σωστό από το λάθος;
Δεν σου λέω ότι έτσι είναι σωστό κι έτσι όχι (είναι λάθος κι επιπόλαιο να γενικεύουμε, άλλωστε) απλά θέλω να πω ότι είναι ένα σύνθετο ζήτημα. Αυτά τα παιδιά δε θα έπρεπε να περνούν το μαρτύριο αυτό. Είναι επικίνδυνοι; Σίγουρα· παραλίγο ένας απ' αυτούς να βλάψει με το χειρότερο τρόπο τον Assvas. Αλλά είναι και θύματα. Και αβοήθητοι.
Προσωπικά, εάν έχω θα δώσω κάτι. Γιατί, χωρίς επαγγελματική βοήθεια (που είναι αυτονόητη στις δυτικές κοινωνίες αλλά όχι στην ελληνική και που δε θα βρουν πουθενά), η στέρηση σημαίνει θάνατος. Και δε μου φτάνει ο χρόνος να το παίξω θεός. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και σωστό ή ότι μπορώ να σε πείσω ότι αυτό είναι σωστό. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, η εικόνα ενός βαγονιού γεμάτου αδιάφορους ανθρώπους που αρνούνται πεισματικά να σου δώσουν έστω ένα βλέμμα μόνο κακό μπορεί να σου κάνει.
Καλά, προφανώς αναφερόμαστε στα παιδιά που φαίνονται τελειωμένα πρεζάκια. Εάν ο άλλος φαίνεται νορμάλ, δε βρίσκω το λόγο να μην του δώσεις.